Thema van dit blog = WIJ HADDEN VISITE!

Maar ook: ijzersterke geschiedenislessen, lokale specialiteiten en fikkie stoken voor gevorderden. 

Het begon allemaal op 9 augustus jl.
Want op 9 augustus pikten we grote broer Lex op in Podgorica en smokkelden hem direct de grens over. Via ’n fantastische route (deze keer ontweken we naast koeien, ook varkens) kwamen we op plaats van bestemming. Welkom in Albanië! De ‘camping’ was leuk. De biertjes smaakten er goed, het maisbrood in witte smurrie niet zo. De eigenaresse trakteerde ons op koekjes, met de vraag of wij zelf de deur achter ons dicht wilden trekken. Hoezo hadden wij ‘t gezellig? :P 

Terug in Montenegro! Waar voeten kussen niet ons ding is
De volgende dag: Klooster Ostrog. Als tussenstop. Maar onderweg werden wij al onderschept door ’n meneer. Blijkbaar bevatte de route die onze navi aangaf, ’n te laag tunneltje. De man bood aan om met zijn auto voor ons uit te rijden, naar het begin van de juiste route. “Tuut Tuut! Bedankt meneer!!” Op naar ’t klooster in de bergen. 

Terwijl het onweer al op ons af donderde, keken wij er wat rond, stapten we over veel te veel mensen heen, bewonderde mozaïeken en liepen nietsvermoedend naar binnen. Wij volgenden alle anderen en stapten ’n kamertje in. Opeens staan we in de rij om een meneer de voeten te kussen. Yo zeg! Vandaag even niet. Maar bedankt voor de mogelijkheid. Snel weer naar buiten, door het bos, de camper in.

Magere waakhondjes, maar schapen als wekker
Onze logeerplek voor die nacht was op ’n flinke heuvel, met uitzicht op een stuwmeer. Het was er 1’tje die we in onze top-10-lijst mogen zetten. Jeeh! Die avond voerden we ons waakhondje voor de nacht, bleken Lex en Renée ’n perfect padvinders-pyromanen-team, zagen we de Melkweg en vergat de buurvrouw het licht uit te doen voordat zij zich van haar kleding ontdeed.
Het waren de bellen van de schapen die ons de volgende ochtend wekten. Goedemorgen! Wat ’n heerlijke manier van wakker worden.

Fjord? Baai? Stuwmeer? … Plonsen in het water bij Kotor
Volgende bestemming: de Baai van Kotor. Baai, fjord. Wat is het verschil eigenlijk? We moesten in elk geval oversteken met een ferry en toen ’n rondje om het stuwmeer rijden. Whahahaha… de weg was veel te smal!! De stadsbus had hier echter geen boodschap aan. Die zag ons liever te water. Maar wij lieten ons niet kennen! Paulie stuurde als ’n pro, Renée sprong menigmaal uit de camper om andere weggebruikers achteruit te loodsen en Lex was ’n fijne extra hulp om botsingen aan de rechterkant te voorkomen. En zo bemachtigden wij het laatste plekje op Camping Mimosa.

Hallo Haarlemmers!!
Het kontje van de Merrie stond nog net binnen de hekken. En hierdoor konden wij bijna letterlijk vanuit de camper in het water plonsen. Snorkel op & bommetje! Op de kade kletsten wij met Laura en Tim, die daar toevallig ook zaten, en pas na 4 grote bieren kwamen we erachter dat we ‘allemaal’ in Haarlem ‘wonen’. Gezellig!!

Owja, die middag regelden Paul en Lex trouwens nog een local met een bootje die ons over het water vloog. Een perfecte vakantiedag om te leren dat het verstandig is rondvliegende parasols te ontwijken in een storm en hoe je sexy op de foto kunt met een overbevolkt-klooster-op-een-eiland. Nuttig!

  ​

“Ah toe, mogen we nog 1 nachtje blijven?”
De volgende dag verlengden we ons verblijf op Camping Mimosa en stapten we in de race-bus naar het middeleeuwse stadje Kotor. N.a.v. een blog dat Renée had gelezen, zochten we naar een verlaten hotel en een art-galerie. Hmmm… hotel was inmiddels omgetoverd in ’n stapel stenen en de galerie gesloten voor bezoek. Helaas! Snel kochten we ’n caravanzwembroek voor Paulie, om hem te troosten. Lex nam hem mee boogschieten en een kroegentocht nam de rest van de middag en avond in beslag. Al bij het 2e café liepen we Tineke en Hajé tegen het lijf. Vrolijke camperaars die ook nog eens ’n hotel hebben. Mèp Mèp!! We komen binnenkort bij jullie logeren hoor!

En nu vlug terug naar de luchthaven
De volgende dag reden we razendsnel langs “Het Salou van Montenegro” en hebben we nog even door ’n verrekijker getuurd op zoek naar Brad Pitt. Maar hij was ons vergeten te sms’en, dus wisten we niet zeker of hij echt in zijn vakantiehuisje zat. De luchthaven kwam al in zicht. Lex trok zijn lange broek aan en wij knuffelden hem zo hard mogelijk. Dag grote Lex! We hebben weer genoten van je! Dankjewel! Wanneer kom je weer?

Kom campertje, we gaan de bergen weer in
Terwijl Lex zijn koffertje door de vluchthaven rolde, hobbelden wij de bergen weer in. Durmitor National Park was aan de beurt. Hier stikte het van de wandelmensen! Wandelschoenen! Wandelbroeken! Wandeltentjes! Een heerlijke drukke bedoening. “Kijk eens wie we daar hebben!!” Laura & Tim. Jeeh, dat is leuk!!

Eind van de middag viel er opeens enorm veel water uit de wolken en stonden de 2 Haarlemmers gezellig op onze stoep. Hm… op ons in-de-camper-stap-krukje…  Biertjes, wijntjes, chippies en potten pindakaas werden bij elkaar gezocht en wij zaten samen semi-droog in onze Merrie.

Onze volgende bestemming? Bosnië Herzegovina
Ook wij wandelden. Natuurlijk. En hadden ’n zakelijk overleg tijdens het voortstappen. We kwamen zelfs tot hele goede ideeën.  En dat zonder wandelschoenen en hike-stokken. Maar dat is waarschijnlijk ons gemis 😉 Toen we alle zaken hadden besproken en we weer veel te enthousiast waren over volgende plannen (daarover later meer), konden we verder. 

Start de motor en zet de navigatie maar aan! Dikke gele weg of dunne kleine witte? Hmm.. doe maar die kleine witte. Yes!!! Wat ’n onwijs mooie weg! Goed gekozen! In het begin veel te klein voor ons. Later wijds en open zodat we honderden meters van te voren al konden zien of er iemand aankwam.   Het uitzicht: pfff wauwie!! De koeien op de weg waren hier zelfs chagrijnig: ‘wat moeten jullie hier?!’. OeiOei.. weer ’n prachtige route op onze lijst. Door naar Bosnië!

IJskoud welkom in Bosnië
De route vervolgde in een weg met pikkedonkere tunnels (die meer op grotten lijken). Maar opeens: Op de rem! Want hier stond ’n rij. Eerst Montenegro uit.. dit duurde 45 minuten. Toen 2 uren door niemandsland totdat we bij de grens van Bosnië kwamen. Een 1-richtingsverkeerbrug over, stempel in het paspoort en ’n dikke middelvinger van ’n vent die ons de hele wachtrij al boos aangekeken had. Geen idee waarom. Oef… gekkig. Want wij hadden ’t wel naar ons zin tijdens het wachten eigenlijk. 

Nou, rijden maar. Maar… HOE DAN?!?! Wauw, die weg in Bosnië was de slechtste weg die we ooit hadden meegemaakt. Denk aan de weg voor je eigen huis…. En dat die weg zojuist is weggeslagen… door ’n komeet!!! Sjeetje! Niet normaal. We wisten niet eens welk stuk straat voor ons was. En de Bosniërs bleven maar toeteren.

“Eraf!!” riep ik tegen Paul. We reden de parking op van ’n rafting-camp. Allemaal leuke hutjes, een bar en ’n kampvuur. Ik regelde snel dat wij op de parking mochten overnachten, fikste ’n grote bier voor ons en hakte daarna bijna m’n hand eraf bij het snijden van een ui voor in de pasta. Ik denk dat deze dag ’n beetje veel was…. Zzzzzz…..

Uh, Bosnië… what’s up?!
In alle eerlijkheid: de eerste dag Bosnië was echt kak. We zijn bijna omgekeerd en weer weggegaan. Als dat niet had betekent dat we dan weer langs dezelfde grensovergang het land uit moesten. En die weg, never again! Waarom het zo stom was? De wegen werden gelukkig beter maar de Bosniërs bleven maar naar ons toeteren en zelfs afsnijden op de weg. Het was zo vreemd. Meerdere malen de lampen, deuren, etc. gecontroleerd. Maar konden niks vinden wat niet hoorde. We wilden ergens gratis kamperen maar besloten toch maar naar een camping  te gaan. Een camping bij Sarajevo.

Er was plek. En er was wifi. Terwijl ik koffie zette, had Paul het al online gevonden: Veel (oude) Bosniërs zijn boos op Nederlanders. Op alle Nederlanders. Door ’n verkeerde beslissing van Nederland zijn tijdens de oorlog in 1992-1995 duizenden Bosniërs vermoord in Srebrenica. Er zit dus nog ontzettend veel oud zeer bij mensen daar. Niet leuk om te lezen natuurlijk. Maar deze geschiedenisles gaf ons wel direct meer duidelijkheid. We hebben ’t later nog nagevraagd aan ’n local hier en zij vertelde hetzelfde verhaal.

Sarajevo. Beautiful city!
De volgende dag: 2 wandelingen met ’n gids. (Lang leve de Free Walking Tours!) Tijdens de eerste tour vertelde de gids over de oude geschiedenis en de cultuur van Bosnië/Sarajevo en tijdens de 2-de tour kregen we alles te horen over de meest recente oorlog. Superinteressant! Indien gewenst, vertellen we er op aanvraag graag meer over. 

Zonder meelij te hebben met de inwoners (die overigens schitteren door hun zwarte humor) of ons te laten beïnvloeden door de oorlogen, is Sarajevo fantastisch. Uit het oogpunt van de toerist, hebben wij deze stad in ons hartje gesloten.

Overbevolkte bruggen + ijskoude watervallen
Na Sarajevo bekeken we ’n bedevaartsoord waar we veel te veel van verwacht hadden, en bezochten we Mostar. Oef, daar zijn we toch maar niet zo lang gebleven. Het stadscentrum, zo mooi en schattig, maar zo zo zo vol met mensen! Je kunt er helemaal niks van zien! Om aan die superdrukte te ontsnappen bezochten we een fotoreportage, street-art buiten de stad en het beeld van Bruce Lee.

Snel weg en logeren bij een paar kleine watervallen. Dit was leuk! En het water ijs- en ijskoud. Paulie kon lekker schilderen en ’s avonds mochten we brainstormen over zijn volgende expositie. To be continued…

Het was alweer tijd voor onze volgende gast
Dag Bosnië! Hallo Kroatië! Want daar moesten we onze volgende gast van de vluchthaven halen. Eerst nog even 3 nachtjes verstoppen bij een verlaten hotel. Nee, 5 verlaten hotels. We stonden zo erg in de bosjes dat we alleen door de voordeur naar buiten konden. Owja, want wildkamperen is eigenlijk verboden in Kroatië. Maar het leek de politie niks uit te maken. Zij kwamen zelfs even kijken toen PdeG de verlaten hotels aan het opkleuren was.

Op naar Dubrovnik!
Daar is Lex! Huh?! Alweer?! Nee, kleine Lex..! Ja, want er zijn dus 2 Lexen. Grote Lex, Paul z’n broer en kleinere Lex, Renée’s broertje. Snappie? Okidoki. Maar waar het om gaat: hij was er! Renée en hij sprongen de luchthaven uit, de camper in, waar Paul rondjes was blijven rijden omdat de parking van de Airport vol was. Haha.. heerlijk! Let’s go Lexie!

Merrie parkeren op ’n camping, hop de bus in, op naar het stadje Dubrovnik. Bekend om haar middeleeuwse stadsmuren, beroemd doordat Game Of Thrones hier wat stukjes serie geschoten heeft. Druk? Jazeker! Wij aten ’n bürek onder ’n boom, slenterde door de stad en beklommen veel te veel trappen. ’s Avonds kletsten we bij onder het genot van huisgemaakte pasta en dikke regendroppols op ons camperdak.

Little Bro on Tour
Na ‘n nacht vol bliksems en gedonder, straalde het zonnetje ons tegemoet. Perfect om weer door te gaan en het drukke Dubrovnik achter ons te laten.
Uh, waar zijn de mannen heen? Water legen, water vullen, camper inpakken, gebaren in de spiegel bij het achteruit rijden….. Lekker dan, Lexje is er en Renée is opeens ontslagen van alle vaste klussen. Wat ’n luxe! :D

Hippie-camping!
Die dag reden we langs de kust van Kroatië, door Bosnië, Kroatië weer in. Want zo is het hoe de weg hier loopt. We hadden gehoord over ’n soort van hippie-camping. Een plek dat ooit ’n camping was, maar nu niet meer. Wel staat het hier vol met kitesurfers en camperaars. Laat maar zien dan!  Was echt ’n hele toffe plek. PdeG kon het oude wc-gebouwtje beschilderen en blijkbaar was het ook ’n locatie voor trouwfoto’s. Direct aan het water, dat niet verder dan je kuiten kwam. Oef, deze plek smeekte gewoon om BBQ!

Lex wapperde het vuur aan en hield het kleine katje op afstand. Paulie bereidde het eten voor en Renée liet ondertussen een meloen exploderen op de campervloer toen zij dat katje uit de camper stuurde. Ons interieur is opeens ’n stukje rozer :P Oepsie!

Hoeveel wind kan de Merrie eigenlijk hebben?
De volgende dag: Lex kroop achter het stuur. Dit was gek, Paulie & Renée samen op de bijrijdersstoel. Eerste keer! Onderweg nog even stoppen: wilde vijgen plukken! De route was tof (had nog toffer gekund als er overal campers werden toegestaan i.p.v. alleen maar kleine auto’s), maar de logeerplek maakte het allemaal meer dan goed. Bovenin de bergen, met uitzicht op zee.

Wisten jullie dat je zeeziek kunt worden? In een camper? Die niet eens rijdt? Dat heeft Renée gemerkt. Die avond stond er wederom ‘n kampvuur op de planning en Lexje nodigde zelfs bijna de Australische buren uit voor het diner. En dit was allemaal gelukt, als er niet opeens ’n flinke wind kwam opzetten. OeiOei, snel de camper in! Gaat dit wel goed? ‘Gelukkig’ stonden we achter ’n grote boom zodat we ’t gevoel hadden dat we niet om konden vallen…. In ons hoofd. Niet in onze zeebenen. 

Inpakken & weer door! 
Piratendorp Omis vinkte wij snel af, want er bleken geen piraten te zijn. Maar wel ’n leuk centrumpje en overheerlijke Cevapi.. toch Lex? No worries!  Deze week waren wij meer wildkampeerders dan stadsbezoekers. Op naar de volgende logeerplek dus, in de buurt van de luchthaven alweer. De Garmin stuurde ons de kleinste weg ooit op en de ‘wildkampeerplek’ bleek ook nog eens bezet. Hm.. wat nu? Lex liep vooruit en riep door de telefoon wanneer er ’n auto op ons afkwam zodat we aan de kant konden. Ondertussen zocht Renée naar ’n plek groot genoeg voor onze Merrie. Het duurde even… maar het lukte. Natuurlijk :P

De Bonte Avond!
Met ons campertje in de berm, plonsden wij het water in. Nou ja, het was verdories koud dus dat ging niet zo snel. Het kleine strandje bleek perfect voor wederom ’n mooie fikkie-stook-avond. We maakten ’n overheerlijke pasta op de barbecue en genoten van het ultieme vakantiegevoel. Toen Renée naar bed was, kwamen de vlammen tot aan de Hemel. Jongetjes blijven natuurlijk jongetjes.

Wisseling van de wacht op de luchthaven!
En toen was het bezoek van Lex alweer voorbij. Nou moe, dat is jammer! Zo weinig gedaan maar zoveel gelachen, gekletst en laten zien. Het was gezellig! Hopelijk kom je volgend jaar weer langs! Dat zouden wij in elk geval heel leuk vinden. Je bent meer dan welkom Lexie!

Terwijl Lex door de douane stapte, wandelde Jeroen Kroatië binnen. “Hallo Jeroen!, dit is onze camper.” En daar gingen we weer… Tuf Tuf.. naar de volgende camping. Want na al dat wildkamperen moesten onze supplies even aangevuld worden. Deze was aan zee, dus de activiteit van die middag was duidelijk.

Rijden, Rijden, Rijden in ’n campertje
Jeroen kwam slechts enkele nachtjes en we lieten hem terugvliegen vanuit Ljubljana, Slovenië. Maar we verkeken ons er ’n beetje op dat dat nog ’n flink stuk rijden is. Snel verder dus, het gaat hier toch regenen! Hm.. wat we gedaan hebben afgezien van ’t vele rijden? Gelogeerd en biertjes gedronken naast een vervallen kerk en een nieuwe kerk, mooie routes gepakt en naar een geheime vliegtuigbasis geweest. Dit was tof! 

Met de camper over de startbaan crossen en daarna op zoek naar de ingang van de hangar. Deze hangar bleek 3,5 kilometer diep te zijn en de eerste kilometer waren alle spullen (vliegtuigen/auto’s/machines/etc.) weggehaald. Owja, en het is letterlijk in een berg. Zelfs met ’n hoofdlamp en meerdere zaklampen, zagen we geen hand voor ogen. Ademhalen ging steeds lastiger en alle gangen leken op elkaar. Ja dag! Dit wordt te gek. Toch maar omgedraaid voordat we zouden kunnen verdwalen. Verstandig he? 😉

Ljubljana, Slovenië… aanradertje!
De laatste dag van Jeroens bezoek, vierden we in Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. We deden mee aan een graffiti-wandeltour, een echte aanrader! Naast onze parkeerplek bleek een museum met stoomtreinen te staan, wat verrassend leuk was. Toen de wolken weer doormidden braken, vluchtte wij snel het Museum van Illusies in. Whahahaha… en dit was ’n prima plek om je enkele uurtjes te vermaken.

En toen was het voor Jeroen ook alweer tijd om zijn vlucht te pakken. Het waren enkele regenachtige, maar zeker gezellige dagen! Dankjewel Jeroen! Tot snel!

En wij?
Wij zette de Merrie op ’n parking…. Deuren dicht, lichten uit… zzzzzz…..

.... En toen waren ze opeens al in Slovenië
We hadden ons campertje weer lekker voor onszelf. We zijn dol op visite!  Maar het maakt de Merrie ook aardig vol. Geen enkel probleem, maar na zoveel dagen was het ook heerlijk om weer even alles aan de kant te maken. Lekker huisvrouwen (whahahahaha… hoor wat ze zegt!!!!) en daarna op de bank neerploffen met ’n film. Heerlijk!

Nadat we al ons achterstallige werk opgepakt hadden (Ja, dat doen we tussendoor soms ook nog), trakteerden wij onszelf op nog ’n dagje Ljubljana. We waren tenslotte nog in de buurt. De zon brak weer door en we genoten wederom van deze toffe stad. 

Slovenië…. Oostenrijk… Duitsland…. Nederland?!
Na Slovenië ontdekte we dat Oostenrijk in het zonnetje ook heel mooi is. Lekker rondgehangen, stadjes verkend en door de bergen gereden. En nu, nu staan we op een parking in Duitsland. Gisteren biertjes gedronken met onze buurman, die vandaag in rok en op hakken goedemorgen kwam zeggen. Zie je, camperaars zijn heust niet saai!

Aardbeien & verjaardagsfeestjes
Afgelopen weekend waren we in Amberg, daar heeft PdeG aardbeien en vogels op een caravan geschilderd en Renée gekleurd met 2 schattige Duitse kiddo’s. Deze mensen hadden we ontmoet in Albanië en beloofd te komen schilderen. Mevrouw bleek ook nog ’s jarig… en wij mochten de uitnodiging voor het feestje niet weigeren. Duits feestje welteverstaan :P 

Na ’n lunch, diner, feest en daarna nog ontbijt, waren we zo op ons gemak, dat we ons snel uit de voeten maakte. Het besef dat we al ’n half jaar niet in ’n huis geweest waren, deed ons grinniken. Bedankt voor de gastvrijheid! Wij rijden weer verder :D

Ze zijn al in Duitsland!!
Jup, wij zijn al in Duitsland… wat onze plannen zijn, vertellen we jullie (zeer) binnenkort. 

Iedereen weer bedankt voor het lezen! Hopelijk hebben jullie het tot het einde volgehouden.
Binnenkort laten we weer van ons horen… met de plannen voor de komende tijd.

DoeiDoei!! Tot snel!!
Liefs,
Paul & Renée

Nog meer foto’s bekijken? Dat kan hoor! Klik maar door: https://benzoverdegrens.reislogger.nl/foto/visite-wij-hadden
("Laatste eerst" selecteren!)