Voeten in de sneeuw, grijns op hun kop ;)

Ogen op stokjes, 20 vingertoppen en ’n glimlach van oor tot oor.
Zeg, kennen jullie ons nog?!

Na het gekkenhuis van de feestdagen, zakte hier de drukte wat. Toch gingen er bizar weinig dagen voorbij waarop de wekker niet ging. Waar Renée 24 dagen achter elkaar werkte (zonder 1 enkele vrije dag) tikte Paul vorige week de 28 dagen aan. Maar het mag nu gezegd worden: ook het 2e hoogseizoen is achter de rug.

Het schitterendmooie Crans-Montana
Terwijl er in Nederland blijkbaar tientallen baby’s in buiken groeien en enkele huizen worden opgeknapt, vertoeven Paul & Renée nog steeds in het prachtige Crans-Montana. En inmiddels, na 3-en-een-halve maand is het dorp helemaal eigen. Niet alleen voelen wij ons thuis in de supermarkt en in enkele barretjes, ook bovenop de berg weten wij de weg.

Maar… hoe gaat ’t dan met jullie?
Het gaat goed :D
Want we werken. En daarom zijn we hier. De zon die hier de afgelopen 2 weken stellig scheen, zorgde bijna voor een vervroegde thuiskomst. Maar gelukkig ligt er inmiddels weer ’n dikke laag sneeuw op ons balkon. En op de pistes dus ook. We kunnen weer even door!

Een verhaaltje over Paul
Zerodix, aan de voet van de blauwe gondel. Tevens het hipste restaurant van Crans. ’s Morgens komen mensen ontbijten, tussen de middag een stevige lunch. Is men klaar met skiën? Dan trakteren zij zichzelf op een winterse borrel, wellicht met een Hollandsche bitterbal. 20:00u stipt gaat de muziek uit en mag kokkie Paul naar huis.

Dit seizoen is Paul verantwoordelijk voor de “koude kant”. Hier tovert hij salades in elkaar, vouwt de wraps inmiddels met zijn ogen dicht en hakt hij vis en vlees tot een perfecte tartaar. En ook de desserts komen van zijn hand; jummie-brownie, cheesecake-volgens-eigen-recept en een typisch Zwitserse ‘vacherin’. Makkie Kakkie! Op de drukste dagen zorgen Paul en de rest van het team voor zo’n 550 volle buiken.

Een feestje in de keuken? Dat is het zeker. Vooral wanneer Paul de muziek mag kiezen, zijn eigen koffiebeker meebrengt en hij zijn spiksplinternieuwe saladette helemaal vol heeft met verse ingrediënten. De dag is pas compleet wanneer hij met al zijn vingertoppen er nog aan naar huis kan.

Frans praten doet Paul in de keuken naar hartenlust, ondanks dat chef-kok Onique ‘gewoon’ uit Hoorn komt. Geeft hem niks, de talenknobbel aanscherpen is altijd leuk. 

Een verhaaltje over Renée
Kleurige hesjes en kinderstemmen in allerlei talen. Soms schrikt Renée daar ’s nachts van wakker. Want zij gaat full focus, van ’s morgens 08:00u-vroeg tot ’s middags 16:30u-laat. Verslappen is geen optie. En dat gaat perfect, want zij is al sinds december geen kind meer kwijt geweest.

Laagseizoen genieten van kleine clubjes, in het hoogseizoen speldde Renée 11 medailles op. In februari lunchen met 2 kinderen, rond carnaval waren dat er opeens 60.  Zulke groepen zijn te groot, maar 300 leraren blijkt niet voldoende voor de stroom skiliefhebbers. Ieder uur lijkt wel ’n nieuw avontuur en de dagen vliegen voorbij. Maar die kiddo’s…. wat zijn ze schattig!

Een dikke glimlach tussen de wangen van deze gloednieuwe skilerares. Apetrots wanneer de beertjes haar eindelijk een pizza laten zien. Of wanneer de pinguïns allemaal tegelijk in de skilift hangen, zonder eruit te vallen. Gepromoveerd als juf van de slangen en volgende week zelfs de kangoeroes. En ook lesgeven aan scholieren van de middelbare school is Renée niet meer vreemd, ze gingen zelfs samen de echte grote piste op. De kinderen trots, Renée eerst zenuwachtig maar daarna enorm voldaan.

Het blije gevoel wanneer het afscheid daar is en er een dikke knuffel wordt gegeven. Of dat de ouders nog snel een extra zakcentje in m’n want stoppen. Het leukste is eigenlijk nog wanneer zo’n kleintje me een tekening toesteekt, die hang ik hier dan ook trots aan de muur. Naast te tekeningen van Lily en Idris natuurlijk. 

Scoor! Want het is fijn hier
Wanneer je als doel neemt om alleen maar hard te werken en veel geld te verdienen, neem je niet veel tijd uitgebreid na te denken over de leuke kanten van dit avontuur. En ondanks dat de dagen hier altijd hetzelfde lijken, zitten wij ’s avonds vaak nog uren te kletsen over de dag. Stiekum maken we dan nog best veel mee. We ontmoeten nieuwe mensen, sluiten vriendschappen en bepalen hoe wij dingen persé niet zouden willen. Denken na over na-de-winter, drinken ergens een biertje en kijken kilo’s films.

Tranen over m’n wangen van ellende. Dat was in december, afgelopen december, slechts 2,5 maanden geleden. De uitdaging was te groot, het lesgeven en het skiën te nieuw. Hoe kon ik het hier ooit naar m’n zin hebben? Pfff… en nu? Iedere dag wakker voor de wekker. Iedere dag met ’n lach het dorp door, de lift in en hup die sneeuw onder m’n ski’s. We roepen vrolijk “Salut!” tegen mensen op straat. En soms kennen we die mensen zelfs. En nooit, echt nevernooit, had ik gedacht dat ik blij zou worden van een dikke vette sneeuwbui. Terwijl we buiten zijn. Brrr…. Maar wat is het heerlijk! Verse nieuwe sneeuw! Whoohoo!!

Een kijkje in het (werk)leven van een skilerares…
Behalve foto’s blijkt er ook aardig wat bewegend beeld aanwezig te zijn. Klik op de linkjes en krijg ’n klein beetje ’n idee hoe het er zich in Crans-Montana aan toe gaat.

Kindjes tijdens de les bij juf Renée: https://youtu.be/EE6XpWjBmY4 
Juf Renée geeft privé-les: https://youtu.be/lqZl4A--Fuc
Met ’n groepje pubers de berg op: https://youtu.be/O4oyl2UXHYc
Renée op tv: https://youtu.be/bIHiXsFM8xE 

We zijn hier niet alleen
Dat we ons na het werk niet compleet verstoppen in ons appartement, komt ook zeker door onze visite. Want ja, die krijgen wij hier wel. Rond de feestdagen werden wij in de watten gelegd door Ria, Peter, Tim en Cheryl en Grote broer Lex hoort inmiddels bij het meubilair. Tot nu toe is hij hier iedere maand geweest. En hij laat ons net weten dat hij overmorgen weer voor de deur staat. Ro kwam in december op ziekenbezoek en in februari bracht hij ook zijn vriendin mee naar onze sneeuw. 

Gisteren zwaaiden we Sep en Soof uit, volgend weekend stapt Rens in de trein en als de sneeuw het toe laat, verwelkomen wij Kruikenzeiker John daarna. Ons huisje is piepklein, maar er is altijd ruimte voor visite! Gezellig!

Dat was het weer voor nu…. Hopelijk hebben we ’n beetje van onze grijns ook met jullie kunnen delen. Dankjulliewel weer voor het lezen!

Blije groetjes vanuit Zwitserland,
Paul & Renée