Langs de weg staan stokoude Yugo’s, frambozen & geiten

Wanneer dagen weken lijken en voorbij vliegen als uren. Wanneer ‘even in het reisdagboekie schrijven’ gelijk staat aan 10 pagina’s volpennen. Wanneer je ’s avonds in bed ligt en je hoofd blijft tollen door de avonturen van vandaag.

Wat maken we dan mee? En wat doen we dan?
Gewoon… genieten. 
Van de Balkan. 
Onze Balkan.

Lekker blijven rijden met die Merrie!
Hadden jullie ooit gedacht dat we zoveel zouden rijden?! Wij niet hoor. . “Ow, wellicht blijven we ’n maandje op 1 plek om te werken ofzo”, zeiden we. Nou, mooi niet makkers! Confessie: het rondrijden werkt zeer verslavend. Voor ons althans. Steeds als we denken dat het uitzicht niet beter kan, de mensen niet aardiger of het fruit niet verser, merken we dat we er weer naast zaten. Zuidoost-Europa blijft ons verbazen. Perfecto!

Onbeperkt nieuwe avonturen!
Afgelopen week daagden we elkaar voor de grap uit 10 dingen te noemen die je in de afgelopen 5 maanden voor het eerst had gedaan. Na “In een camper gereden” en “Een campertoilet geleegd” en “Albaanse burek gegeten” geroepen te hebben, konden we niet meer stoppen. Een uur later zaten we al op ruim 50 dingen die we ontdekt, geleerd en gedaan hebben. Dit maakt het camperavontuur natuurlijk hartstikke compleet!

Wildkamperen moet je dus ook leren
Op 18 juli jl. lieten we Albanië achter ons. Klaar om nieuwe landen te ontdekken.
Welke landen hebben we tot nu toe eigenlijk allemaal al de hand geschud?
- Nederland
- Duitsland
- Italië
- Albanië
- Voormalig Joegoslavische Republiek Macedonië (absoluut niet te verwarren met ‘Macedonië’, de Noordelijke provincie van Griekenland).
- Een inimini-stukje Griekenland
- Bulgarije
- Kosovo
- En nu zijn we via Albanië naar Montenegro gereden.

Wat blijkt, de doorgewinterde camperaars zijn hier helemaal nog niet geweest! Onze camper-app, camperboeken en Google-maps laat ons in de steek en presenteren per land max. 3 campings ofzo. Hm… maar waar moeten we dan logeren? 😉 Waar we in Albanië voorzichtig hadden geoefend, zijn we nu genoodzaakt onze eigen slaapplekken te zoeken. Dit wilden we al die tijd al, maar waren er niet zeker van hoe en wat en of het wel mocht. En nu, nu doen we het gewoon. Plekje zoeken, Benz neerzetten, genieten van de omgeving & (lekker) slapen. 

Op wat voor plekken slapen jullie dan?
Hm.. in de afgelopen 3 weken sliepen we op de parkeerplaats van een tabaksmuseum (MK) waar Paul sigaretten uitwisselde met de bewaker, bij een blauw stuwmeertje (BG), naast een verlaten hotel op 1400m hoogte in de bergen (BG), op de parking van een paardenrestaurant/manage (MK), bij een waterbron langs een bergrivier (RKS), naast een tankstation langs de snelweg (RKS), op een bramenberg (AL) waar het ’s morgens druk was met jonge plukkers, per ongeluk bij een poepieluxe zwemresort (AL) omdat het kermis op het strand bleek te zijn, gister op een parkeerplaats bij een ruïne langs de oudste wijnroute van Montenegro (MNE) en vandaag op een verlaten stuk zand met uitzicht over een meer (MNE). En morgen? Dan staat er ’n overnachting op de parkeerplaats van een hostel op de planning. Allemaal mooie plekken en allemaal gratis! Jippie!

“Renée, morgen weer gewoon de drukte opzoeken hoor”, zei mijn mama
En dat is helemaal niet zo’n gekke uitspraak. Slapen deden we in het begin op zulke plekken ook niet zo goed. Maar eerlijk, wanneer jouw bedje op 1400m hoogte in de bergen staat, bijna tegen de sterren aan en waar je de Melkweg helder ziet, slaap je absoluut het allerlekkerst. Geen enkele gek die de moeite neemt om midden in de nacht naar boven te rijden om iemand ook maar iets van ellende aan te doen.
Het is juist op de drukke parkings dat we later merken dat onze fietsendrager z’n spanbanden mist  of dat zwervertjes uitgebreid het interieur van onze camper bekijken om te zien wat we allemaal meegebracht hebben. Na 5 maanden reizen met de camper voelen wij ons nog steeds niet op onze gemak als we onze Benz onbeheerd ergens achterlaten. Dus dat doen we dan ook maar niet meer 😊

Daar waar wegen zijn, gaan wij
Zijn we nu dan echt op het punt aangekomen dat het afvinken van bestemmingen niet meer belangrijk is? Een route, die bouwen we natuurlijk wel, maar we kunnen niet anders dan ons laten leiden door waar wegen zijn. De TomTom stuurt ons soms straten in die we moeten weigeren. Uh, tunnels te laag, het asfalt ontbreekt, het is steiler dan 15% omhoog of de straat loopt dood. En dat is gewoon niet handig met een camper van 6 meter lang en ruim 2 meter breed.

Maar… er bestaan ook tussenin wegen. Geen snelwegen, geen autowegen met kleine weggetjes die absoluut een uitdaging zijn, maar waar we wel overheen kunnen. En wauw!! Dat zijn onze lievelings! Want die leiden je door bergen, bossen en de schattigste dorpen. Langs meren, rivieren en weilanden. Het uitzicht is altijd de moeite waard. Kijk maar. Want dat willen we natuurlijk ook met jullie delen:

De bergen lijken onscherp, zoveel zijn het er bij elkaar. Sommige zo hoog dat de toppen kaal zijn. De diepe dalen presenteren zichzelf als lappendekens van mais, tabaksplanten en zonnebloemen. Vanaf het moment dat we Macedonië inreden totdat we weer terug waren in Albanië, zijn we niet lager dan 500 meter boven zeespiegel geweest. Het leven speelt zich hier af in de bergen. De winters ijskoud maar de zomers perfect om altijd groente te eten uit eigen moestuin.

Soms zijn we net bosdieren
Vitamientjes uit bomen en struiken. Staan ze weer bramen en frambozen te plukken of veel te zure pruimen uit een boom langs de weg. Laatst smulden wij van zelfgemaakte appelmoes, van appels die een camperbuurvrouw had geplukt. Op de walnoten moeten we nog even wachten, dachten we. Maar hier maakt men de jonge walnoten (nog in de groene schil die om de kraakschil zit) in. Waarschijnlijk in een combi van suiker en honing. Het wordt heel zacht en superzoet. Mmmmm… We hebben bananen zien hangen en zelfs kiwi’s. En vandaag zoeken we naar granaatappelen, wat ook rozenbottel zou kunnen zijn. We zijn nog aan het oefenen! 😉
Water haalde we eerst nog uit winkels, nu slepen we net als de locals onze lege flessen mee de bergen in. Yummie Vers Bronwater!! Jeuh! Kom maar op natuur, we love you!

Vogelaars, ezelknuffelaars en schildpaddenoversteekhulp
Dat wij niet de enigen zijn die het lekkers langs de weg plukken, weten we zeker. We zien ze niet vaak, maar weten dat ze er zijn: hertjes, konijnen, vossen en soms zelfs beren. Het vogelboek ligt open voor nieuwe aanwinsten, want die zijn er altijd wel. De toppers van afgelopen weken: pelikanen en ooievaars. Met tientallen tegelijk gewoon op het meer en in een nest boven de supermarkt.
Ook de schildpadden zijn natuurlijk onze vrienden. Dat moet haast wel. Wie helpt hen anders bij het oversteken? Soms keihard op de rem, want zij verstoppen zich in hun schild als wij eraan komen. Sorry maatje, maar dat schild van jou is wellicht niet opgewassen tegen 3,5 ton. Naast alle geiten die in kuddes tegelijk oversteken, koeien die aan de rand van de weg grazen, ganzen die.. uh.. gakken en honden met luizen en veel te veel puppy’s, gaat onze liefde uit naar de vele ezeltjes langs de weg. Soms met manden op hun rug, soms zelfs met een zadel. Van ons krijgen ze onbeperkt knuffels en we halen standaard de dreadlocks uit hun vacht.

BenzoverdeGrens & de locals
Natuurlijk zijn wij toeristen! Dat imago kunnen wij onmogelijk van ons afschudden. Geeft niks natuurlijk. Maar laten we de mensen hier dan in elk geval zien dat we vriendelijke toeristen zijn. Zo zetten we soms koffie voor fruitverkopers (en schildert PdeG ’n verkoopbordje voor ze), we dragen flessen bronwater naar boven voor oude vrouwkes en we pluizen menukaarten uit met onervaren obers. We praten over toekomstplannen met jonge campinghulpjes en maken grapjes met kleine kiddo’s over hun ouders. Want ja, de kinderen van de Balkan spreken hun talen. Ze leren Engels op school. Zij leren vloeiend Engels van tekenfilms op YouTube.
De laatste stroopwafels die we nog over hebben, worden in kleine pakketjes uitgedeeld aan campingbazen, nachtbewakers en tankstationbedienden. Hardwerkende kinderen die tijdens onze koffiepauze bramen staan te plukken, worden ook getrakteerd. 

“Het is hier fantastisch!”
We verdiepen ons zoveel mogelijk in de lokale gerechten en proeven alle nationale biertjes. We logeren liever bij ’n lokaal restaurantje dan op dure campings. We douchen met flessen zonverwarmd water en kopen onze boodschappen bij kraampjes langs de weg. We stoppen cd’s met traditionele muziek in onze radio en we proberen ons altijd verstaanbaar te maken. We rijden zelfs ’n Mercedes! Wij voelen ons hier thuis, en we hopen dat we van harte welkom zijn.

We maken foto’s en tekeningen. En we schilderen en typen. We maken schilderijen en schrijven over onze ervaringen, over het land en over de mensen. Want iedereen mag het weten: het is hier fantastisch!

Nog 2 feitjes om dit blog af te sluiten:
#1 – In Skopje (MK) zijn alle straathonden ingeënt en gesteriliseerd. Dit maakt de honden erg rustig en zorgt er natuurlijk voor dat er niet nog veel meer hondjes komen. Goed plan niet?

#2 – Tijdens ’n Free Walking Tour in Sofia (BG) vertelde de gids ons ’n interessant verhaal over de Tweede Wereldoorlog. Wisten jullie dat Bulgarije neutraal wilde blijven maar dat dit niet lukte omdat Duitsland op de deur stond te bonken? Noodgedwongen sloot zij zich aan bij Hitler en Mussolini. Met als gevolg: ook Bulgarije moest haar Joden ‘inleveren’. De koning van Bulgarije werd hier helemaal niet blij van en bedacht ’n plan. Hij zetten de Joden zelf aan het werk, onder acceptabele omstandigheden weliswaar. Telkens wanneer er gecontroleerd werd of hij de Joden al op transport gezet had, zei de koning “Nog heel even wachten, ze zijn nog niet klaar met hun werk voor mij.” En zo redde de koning van Bulgarije alle Joden uit zijn land. 

Lieve mensen, iedereen weer bedankt voor het lezen!
We hopen dat jullie er weer van genoten hebben.
Bekijken jullie onze foto’s ook nog even? (klik op ‘oudste eerst’ voor de juiste volgorde)

https://benzoverdegrens.reislogger.nl/foto/balkannie-wel-balkannie